Weet je nog? Toen het nog heel gênant was om bellend een tram in te stappen, en al helemaal om op straat voor jezelf te poseren. Met getuite lippen en gestrekte arm (de selfiestick kwam pas veel later) een foto van jezelf te nemen in die eerste smartphone-jaren? Dat deed je gewoon niet.
Zelfs voor Het Jeugdjournaal schaamde ik me tot een jaar of vijf geleden nog kapot als ik een selfie maakte. Ik durfde goed voor schut te staan en deed werkelijk alles voor de uitzending, maar dát niet. Ben je mal.
Moet je me nu eens zien. Ik hoef maar een paar loze minuten te hebben of daar sta ik al te shinen voor de lens van m’n eigen telefoon. De inspiratie voor dit stukkie kreeg ik nota bene na zo’n fotosessie door, voor en met mezelfie.
Deze foto van vandaag bijvoorbeeld.
Vergelijk die eens met deze van tien jaar geleden.
M’n tienerdochter kijkt via Instagram meewarig mee. Ik doe het allemaal niet zoals het hoort. Nee schatje, voor mij is the art of selfies geen tweede natuur. Het is voor mij al heel wat dat ik weet in welk gaatje ik moet kijken.
Je ziet niet eens meer dat de eerste een zelfportretje is en de tweede genomen werd door een professioneel fotograaf. Dat ligt uiteraard voor een deel aan de apparatuur. Met twee lenzen en perfectie in licht en scherpte, is een mooie foto in een handomdraai gemaakt. Sorry vaklieden. Jullie komen door dit soort amateuristisch geklik massaal zonder werk te zitten. Elke leek met een telefoon is ineens fotograaf en filmer inéén.
Maar alleen techniek biedt geen garantie op leuke plaatjes van jezelfie. Schaamteloosheid helpt ook. Dus hierbij zonder een greintje gêne, de sessie van de dag. Veel plezier! Laat je vooral inspireren en schroom niet om me van tips te voorzien als jij wél een pro bent.
